trainer

De volledige naam van Rox is Midas von Hamyar en hij is al 10,5 jaar oud. Je hebt al met Rox kunnen kennismaken in het artikeltje over Marion, maar John speelt ook een belangrijke rol in het leven van Rox. In het dagelijks leven rijdt John op de taxi (sinds 1999) waarbij hij gehandicapte kinderen vervoert en ouderen naar hun dagbesteding brengt.

John kwam in 2000 trainen bij de UDHV met Hebbes, een vorige Duitse Herder. Hij stak al snel met zijn kop boven het maaiveld uit en viel op door zijn natuurlijke en gemakkelijke omgang met zijn hond. Zo is hij rond 2010 in het trainerschap gerold. Hij had er veel plezier in en bekwaamde zich steeds verder in alle uithoeken van de hondensport. Het bezig zijn met honden zit hem in het bloed, maar dat is volgens John voor een trainer de grootste uitdaging niet. De hond is de gemakkelijkste van de twee, de geleiders zijn degenen die het meeste moeten leren.

Als ik John vraag wat geleiders het meeste moeten leren hoeft hij niet lang na te denken: “Luisteren! Ik vertel altijd wat ze moeten doen, maar vaak weten ze het ‘beter’ of dringt het niet door en doen ze toch hun eigen ding. Dus dan vertel ik het nog maar een keer, En nog een keer en hoe sneller ze mijn raad opvolgen des te sneller zien ze succes.” Kan hij dan wel zijn geduld bewaren om het weer voor de zoveelste keer te vertellen? “Ik neem de tijd ervoor”, zegt John, “zo ben ik gewoon. Bovendien verandering gaat nu eenmaal langzaam en niet iedereen kan kritiek goed verdragen of het advies toepassen”.

Wat vindt John het leukste deel van de africhting? “Vroeger vond ik appèl het moeilijkste, maar nu vind ik dat het leukste deel. Daarbij gaat het om één worden met je hond en de samenwerking zo goed mogelijk maken. Dat is mooi. Het is belangrijk dat je een klik met je hond hebt, maar even belangrijk dat de omgang met de hond zwart-wit is. Het is of goed of niet goed. Grijs bestaat niet. De hond probeert immers altijd de grens op te zoeken dus daar moet je rekening mee houden. En leer het meteen goed aan. Dat scheelt je later om ondeugden weer af te leren.”

John ziet bij iedereen vooruitgang al gaat het bij de één sneller dan bij de ander. Op dit moment zijn er tamelijk veel ‘groene’ geleiders die nog niet eerder africhting deden met een hond. En dan sluipt een fout er snel in. Zeker als er thuis niet op de correcte manier getraind wordt. Daarom vindt John het ook beter om het zelf trainen met z’n tweeën te doen zodat geleiders elkaar kunnen corrigeren.

John vindt het heel leuk dat hij ook een aantal geleiders heeft met een duidelijke ambitie om verder te komen in de sport. Voor deze mensen heeft hij alles over en doet zijn best om ze zo goed mogelijk te begeleiden, ook buiten de normale trainingen om.

Hoeveel tijd besteedt John dan wel niet aan al die extra activiteiten? Dat weet hij niet zo goed en moet er even over nadenken. “Veel van die dingen zijn maar tijdelijk of eenmalig (bijvoorbeeld de pakwerkcursus in Rotterdam of de voorbereiding op de examens), maar veel tijd kost het wel. En geld kost het trouwens ook want je moet er toch iedere keer naar toe en het is niet altijd bij de UDHV om de hoek.”

Is John over vijf jaar nog steeds als trainer verbonden aan de UDHV? “Zolang ik het leuk vind wel. Natuurlijk speelt ook mee of de sfeer leuk is onderling en dat is op dit moment zeker het geval. Ik heb altijd zin om te gaan en in de vakanties mis ik het ook echt.”

Hierna hebben we het ook even over een eventuele opvolging in de toekomst. Wat vindt John dat een trainer moet kunnen? “Een trainer moet weten waar hij mee bezig is en het ook kunnen uitleggen aan de geleiders. Plus plezier hebben in het overdragen van zijn kennis en kunde. Maar je eigen hond komt dan niet meer aan bod omdat je te veel aandacht moet hebben voor de mensen die je begeleidt.”

En komt er na Rox weer een andere hond? “Vast wel! Geen pup maar ietsje ouder zou leuk zijn. Ik ben zelf gek van Mechelaars, maar het zal wel een Duitse Herder worden omdat Marion dat liever wil. In ieder geval heb ik graag een hond met een beetje pit.”